چشم هایم را بستم
به روی سیاهی ها
و در خواب ها
به روشنی ها نگریستم.
دیدم
کشتی ها مدام می آیند
با بادبانهای سپید
که پهن شده اند روی بادها.
گاهی کلمات تنها راه فرار از سکوتند. شعر زیر نوشته ی علی جعفرزاده لاله دشتی، دوست نازنینم است. امیدوارم همیشه موفق باشد.
بگویم خرد می شوم
نگویم خفه
این استکان چای هم که زبان آدم را . . .
می سوزد
پاییز توی سرم
ریه هام سیاه داغ تو
ماه توی صورتت
تن می شوید توی تنهاییم
قند توی دلم آب . . .
این چای یخ زده هم دلش بگیرد
با ماه توی صورتش
لبهام گر گرفت
نگفتم
اسم تو توی گلوم گیر کرده است
ماه، تمامش را به مه آلودگی صبح
شنهای وجودم
تن می شوید
توی دریای ولرم شبهات
این رابطه به مرگ ختم . . .
بگیرم برای خودم
بگویم یخ می زنم
گلویم . . .
سیگاری که به لبه حرفهام چسبیده
چشمهای تو
کفشهام را تحریک می کنند
به رفـ . . .
تنم زرد
لای بوته های چای
سگرمه هات طعم سرطان
و معده ای که شکل لوزی
شیشه برهنه ی رفتن است
باید سرم را گرم . . .
لبهام سوخت
حرفهام سوخت
اندامم سوخت
. . . .
نگفتم.