ای کاش اینجا بودی و مرا سبز می کردی. من اینجا زرد شکسته ام.بیا و مرا سبز در کنار خودت دوباره بکار. مرا به دستهایت پیوند بزن و بگذار مستقیم به چشمهای عاشقت خیره شوم. بعد به پایم آب بریز ولی نرو. نگذار خاک از روی ریشه هایم شسته شود. اگر باد مرا ببرد، دیگر زمین را زیر پاهایم لمس نخواهم کرد.
باران می بارد. من و پنجره دانه های باران را می شماریم. شاید در لابه لای این پاکی خبری، نامه ای، صدایی از تو برسد. اما گلدان خیلی تنگ تر از آنست که بتوان تا آسمان قد کشید. بیا و با دستهای گرمت گل یخم را دوباره در باغچه بکار. بگذار مثل پیچک از تو بالا بروم و به خدا برسم.
شب شده ولی من هنوز به آسمان چشم دوخته ام. ماه هم نور تو را به آفتابگردان می دهد. اما چقدر مانده تا روز، که ماه از آسمان رد شود و تمام نقطه های سفید را با پاک کن آبی به رنگ شفقت زیبا کند. ولی امروز آسمان شوخی اش گرفته. با ابرها بازی می کند و هیچ خیالش نیست که من به کجا باید محو شوم.
برف آرام بر من آوار می شود. سرما می خواهد بخوابد. به پنجره ی اتاق نگاه می کنم. گلدان پر از شمعدانی خودش را کنار شومینه گرم می کند. من خوابم می آید. شاید اگر بخوابم، آن طرف آینه دنیای زیباتری روبریم باشد.
از اینجا دلم برای باغ تنگ می شود. گلدان دستهایت پر از آرزوهای من است.نگاهت را که پلکانم کنی تا تو بالا می آیم. مرا بر پاییز تنها مگذار. گلدان دستهایت پر از آرزوهای من است گل من.
حوصله ام را سر بردی !
هی داری ترست را به من انتقال می دهی ،
تو که از بچه محصل های درسخوان ، پنجاه ، شصت سال پیش
محافظه کار تر نیستی !
اصلا می توانی ،
دقیقه به دقیقه ، مراقب یقه سفید کراوات و
کت و شلوار اتو خورده ات باشی
به کفشهایت واکس بزنی و به موهایت روغن
بعد
دو زانو ، مودبانه ،
روبروی کره زمین بنشینی و بگویی :
« با اجازه ، از محضر هر چند میلیارد نفر ،
آقایان و نسوان گرامی !
ایشان موهایش آشفته و رویش چونان خورشید تابان
زیبا می نمایاند !
اینجانب به مشار الیه عشق می ورزم ! »
یا این که نه ...
آدامسهای گنده تر از دهانت بجوی
بلند بلند قدم برداری
و در کوچه و خیابان
فریاد بزنی و برقصی ،
پانک ، رپ ، هوی متال
و هر چه دلت می خواهد بشود .
اما
خودت را عذاب نده
حتما
به او بگو
که دوستش داری !
کورش منجمی