هر چقدر خواستم مقاومت کنم و این پست را نگذارم، نشد. چون پست قبلی را تازه نوشته بودم.حالا اگر دوست داشتید هر دو را بخوانید!
وقتی داش سیا اولین بار در تلویزیون ظاهر شد، به نظر می آمد که همش اشتباه می گوید. او همیشه در عبور از خیابان و غیره اشتباه کرده و موجبات خجالت برادر کوچکترش را فراهم می آورد. بالاخره در قسمت های پایانی، داش سیا یاد گرفت که چطور کارهایش را درست انجام بدهد و از این به بعد همه حرف هایش را گوش می کردند.
حالا بیاییم سر حرف خودمان، همانطور که مطمئنا در خبرها شنیده اید، سازمان سیا اعلام کرده که ایران چهار سال است که فعالیت تولید صلاح اتمی را متوقف کرده است. حالا این سیا مثل آن سیا می ماند. چون تا دیروز به زعم آقایان جمهوری اسلامی دروغ گو بود و موجبات خجالت همه. اما امروز به یک راست گوی تمام عیار تبدیل شده که حتی از سوی همان آقایان تشویق هم می شود! یک نفر بگوید اینجا چه خبر است؟
اولین شعاع نور آفتاب مرا به درون کلبه می برد. دخترک همانجا روی مبل قدیمی پدر خوابش برده است
کلبه چندان هم آشفته نیست. فقط زمان گرد و خاک پیری را بر اثاثیه نشانده. بیش از همه، سکوت در همه جا به چشم می خورد سکوتی سنگین که تنهایی مزرعه را، بی هیچ غرضی آشکار می سازد. تنهایی که با رفتن پدر آغاز شد و حالا با برگشتن دخترک پایان عمرش را نزدیک می دید
تنهایی هیچ میلی به بیدار کردن دخترک نداشت، اما کبوتر سفید لب پنجره، که برای آغاز حیات دوباره مزرعه بی تاب می نمود، با نوکش آنقدر به پنجره زد تا دخترک بیدار شد
انقلابی در راه بود. انقلاب عشق و زندگی