بهای حق

حرفی نیست. وقتی تو را به جرم دوست داشتن وطنت زندانی می کنند.

گناهی نیست. اگر تو را شکنجه ات می کنند.

تو اما درد نمی کشی وقتی می خواهند آزادی را از قلبت بیرون بکشند. آزادی بخشی از روح توست.

آرام و بی صدا، لابلای سایه های میله های سرد که روی تن شلاق خورده و کبودت می افتند، تنها سلاحت اعتصاب غذاست.

امروز اگر نمی توانند روحت را به زنجیر بکشند، خانواده ات را می آزارند. شاید تو به دروغ بگویی زنده باد فاشیست!

اما تو به راه خود ایمان داری.

 

این پیراهن خونین هم دانشگاهی توست. و تو به جرم بالا بردن پیراهن برادرت در زندان هستی

فراموشت نکرده ایم و نمی کنیم احمد